موسوی یاسوجی

زاویه‏ ى دید
پسرکى مى‏ خواست به نویسندگى دست یابد. مى‏خواست نویسنده بشود. راه افتاد. به پیرى رسید. شاید جادوگرى بود. مطلب خود را با او در میان گذاشت.
پیرمرد روى سنگى نشسته بود و گیلاس مى ‏خورد. از کوله بار خود عینکى درآورد و به چشم پسرک نهاد. همین که عینک بر روى چشم او نشست، دید صحنه طورى دیگر است. مى ‏دید هسته‏ ها به دمى و دم‏ها به شاخه‏اى و شاخه ‏ها به درختى و درخت در زمین و آب و همراه باغبانى و زمین در آب در دست آفتابى و ... وقتى به گیلاس که بالاى سر پیرمرد بود نگاه مى ‏کرد، فقط گیلاس نمى ‏دید.

هسته‏ اى را مى‏ دید که مردى در زمین مى‏ کاشت و زمین را دید که هسته را رویاند و شاخ و برگ و شکوفه و میوه داد و دستى را دید که میوه‏ ها را مى‏ چید و پسرک خیلى صحنه در اطراف خودش مى‏ دید. سخت مشغول بود که دست پیرمرد عینک را از چشم او برداشت و او را از حال خود بیرون آورد.
باز پسرک فقط درختى مى‏دید و فقط هسته‏ هاى گیلاس را که از دهان پیرمرد بیرون مى ‏آمدند. در این لحظه پیر توضیح داد:

اگر مى‏ خواهى نویسنده باشى، باید این گونه ببینى و با این عینک نگاه کنى. «۱»

(۱)- مسؤولیت و سازندگى، ج ۱، ص ۹۲



منبع: آیه های سبز

علی صفایی حائری.