موسوی یاسوجی

من جوانى را سراغ داشتم سخت وابسته‏ ى لباس و قیافه‏ اش بود، حتى وسواسى داشت که پارچه‏ اش از کجا باشد و دوختش از فلان و مدلش از بهمان.
براى دوستى با او همین بس که از لباسش و اتویش و قیافه ‏اش تحسین کنى و یا از طرز تهیه‏ ى آن بپرسى.
او عاشق ظاهر سازى و سر و وضع مرتب بود و به این خاطر از خیلى‏ ها بریده بود تا این‏که عشقى بزرگ‏تر در دلش ریخت و با دخترى آشنا شد و با هم سفرى کردند و در راه تصادفى.
جوانک در آن لحظه‏ ى بحرانى از رنج‏هاى خودش فارغ بود و خودش را فراموش کرده بود و به محبوبه‏ اش مى ‏اندیشید و سخت به او مشغول بود.
او به خاطر پانسمان محبوبش به راحتى لباس‏هایش را پاره مى‏ کرد و زخم‏ها را مى‏ بست و راستى سرخوش بود که خطرى پیش نیامده است.
هنگامى که عشقى بزرگ‏تر دل را بگیرد، عشق‏ هاى کوچک‏تر نردبان آن خواهند بود. «۱»

پی نوشت ها:
(۱). مسؤولیت و سازندگى، ج ۱، ص ۴۱، انتشارات لیلة القدر.


منبع: آیه های سبز، علی صفایی حائری