مطلب چهارم؛ اثر تنهایی، گرسنگی و سکوت
عادت نفس به خلوت و تنهایی، انس به خداوند و عالم غیب را به ثمر می نشاند و تفکر لطیف و معنادار همراه با گرسنگی و سکوت، زمینه را برای تحصیل معرفتی نورانی آماده می کند.
پیمودن راه خدا و طىّ مسیر عبودیّت و درمان أمراض قلبى، مشروط به مراعات ظرائف و دقائقى است که جز استاد خبیر مهیمن بر نفوس کسى نمى‌تواند از آن آگاه گردد، استاد، سیر سالک را سریع کرده و او را از وقوف در منازل و اشتغال به عجائب و شگفتى‌هاى آن باز مى‌دارد، و از برخى کریوه‌هاى صعب‌العبور که به تنهائى توان عبور از آن را ندارد عبور مى‌دهد. و سالکى که بر أساس ظنّ و گمان خود قدم در این راه بگذارد، در هیچ منزلى، از آفات و تبعات آن در أمان نیست.
مطلب سوم؛ اندیشیدن در امور کلی عالم
تفکر در کلیات دنیای طبیعت، سالک را از مشغول شدن به جزئیات باز می دارد.
پس اگر سالک دائماً در امور هستی و کلی مثل اندیشیدن در آفرینش آسمان و زمین و حقیقت نفس و مشابه آن از مسائل کلی طبیعت از فکرش کار بکشد، و این روش تفکّر را دأب و عادت خود قرار دهد، اینجاست که دیگر به خواسته های محدود نفس خود توجّه نمی کند.
